پایگاه خبری اقتصاد دریایی

به گزارش اقتصاددریایی، آژانس کشتیرانی سازمان ملل متحد در گامی بزرگ به سمت کربن‌زدایی دریانوردی، با وجود مخالفت شدید ایالات‌متحده، اولین طرح جهانی قیمت‌گذاری کربن برای این صنعت را تصویب کرد. این اولین‌باری است که صنعت جهانی کشتیرانی که حدود ۳درصد از انتشار گاز‌های گلخانه‌ای جهان را تولید می‌کند، با قوانین الزام‌آور بین‌المللی آب‌وهوا مواجه خواهد شد. انتظار می‌رود این طرح توسط سازمان بین‌المللی دریانوردی به‌طور رسمی در اواخر سال۲۰۲۵ تصویب شود و با هدف کمک به این بخش تا حدود سال۲۰۵۰ به انتشار خالص صفر برسد.
از سال ۲۰۲۸، کشتی‌ها باید به سوخت‌های پاک‌تر روی آورند یا در صورت تجاوز از محدودیت‌های تعیین‌شده آلودگی، جریمه‌های بالایی بپردازند. این طرح جدید که J۹ نام دارد، انتظار می‌رود تا سال۲۰۳۰، ۳۰ تا ۴۰میلیارد دلار برای تأمین مالی تلاش‌های انرژی پاک در کشتیرانی جهانی جمع‌آوری کند. IMO مسیر تاریخی را ترسیم می‌کند. این قوانین برای کشتی‌های بزرگ‌تر از ۵۰۰۰تن ناخالص اعمال می‌شود و پس از سه‌سال بازنگری می‌شود.

معیارهای آلایندگی کشتی‌ها 
کشتی‌ها براساس دومعیار آلایندگی مورد قضاوت قرار خواهند گرفت. کسانی که از هدف سخت‌گیرانه‌تر کوتاهی می‌کنند، ۱۰۰دلار به ازای هر تن CO۲ یا گاز‌های گلخانه‌ای معادل آن بالاتر از هدف مدیون خواهند بود. کشتی‌هایی که حتی به میله پایین‌تر هم نرسند، تا ۳۸۰دلار در هر تن جریمه می‌شوند. به جای پرداخت جریمه، مالکان کشتی همچنین می‌توانند از کشتی‌هایی که از سوخت سبزتر استفاده می‌کنند و هر دو هدف را برآورده می‌کنند، اعتبار کربن خریداری کنند.
هدف سخت‌گیرانه‌تر کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای به ازای هر واحد سوخت تا سال۲۰۲۸ تا ۱۷درصد و تا سال۲۰۳۰ به میزان ۲۱درصد در مقایسه با سطوح سال۲۰۰۸ است. هدف ساده‌تر کاهش ۴درصدی تا سال۲۰۲۸ است که تا سال۲۰۳۰ به ۸درصد افزایش یابد. پول جمع‌آوری‌شده که حدود ۱۰میلیارد دلار در سال تخمین زده می‌شود، نیز برای کمک به صنعت کشتیرانی در استفاده از فناوری‌های کم‌کربن و حمایت از کشور‌های فقیرتری که ممکن است از این تغییرات بیشترین آسیب را ببینند، استفاده خواهد شد. ایالات‌متحده با این بخش از طرح مخالفت کرد.

حمایت ۶۳ کشور از طرح IMO 
گفت‌و‌گو‌های جهانی شکاف‌ها را آشکار می‌کند رای IMO نشان داد که کشور‌ها تا چه حد در این موضوع دچار دودستگی هستند. ۶۳کشور از جمله چین، اتحادیه اروپا، هند و ژاپن از این طرح حمایت کردند. ۱۶کشور، عمدتاً کشور‌های تولیدکننده نفت، از جمله عربستان سعودی، امارات، روسیه و بحرین به آن رای منفی دادند. ۲۵کشور دیگر – از جمله برخی کشور‌های جزیره اقیانوس آرام – رای ندادند. در همین حال، ایالات‌متحده از مذاکرات خارج شد و هشدار داد که در صورت جریمه‌شدن کشتی‌های آمریکایی براساس قوانین جدید، «اقدامات متقابلی» اتخاذ خواهد کرد.
دستیابی به این توافق نزدیک به دوسال طول کشید و منعکس‌کننده یک راه‌حل میانه است. برخی کشور‌ها خواهان مالیات ساده برای همه گاز‌های گلخانه‌ای بودند، در حالی که برخی دیگر سیستمی را ترجیح دادند که در آن کشتی‌ها بتوانند اعتبارات آلودگی را مبادله کنند. کشور‌های جزیره اقیانوس آرام که در معرض خطر بالایی از افزایش سطح دریا هستند، برای تشویق استفاده سریع‌تر از سوخت‌های سبز، برای تشویق به پرداخت هزینه ثابت تلاش کردند، اما کشور‌های بزرگ صادرکننده - و اخیراً ایالات‌متحده - گفتند که هزینه‌های اضافی می‌تواند قیمت کالا‌هایی مانند مواد غذایی را افزایش دهد، به‌ویژه از آنجایی که سوخت‌های کم‌آلاینده هنوز به سختی به‌دست می‌آیند.

ساختار هزینه‌ای طرح جدید
هسته اصلی این طرح، جریمه‌ای ۳۸۰دلاری به ازای هر تن CO۲ است که کشتی‌ها در صورت تجاوز از حداکثر میزان شدت انتشار، باید بپردازند، که هر چندسال یک‌بار براساس یک برنامه تعیین‌شده سخت‌تر می‌شود. کشتی‌هایی که تحت این استاندارد شدت باقی می‌مانند همچنان باید جریمه ۱۰۰دلاری به ازای هر تن CO۲ را برای انتشار بیش از سطح دوم «تطابق مستقیم» بپردازند. کشتی‌هایی که حتی کمتر از استاندارد «انطباق مستقیم» منتشر می‌کنند، اعتبار کربن برای عملکرد بهتر از الزامات دریافت می‌کنند که می‌تواند به کشتی‌هایی با عملکرد ضعیف، فروخته شود.
ساختار هزینه به این معنی است که تنها انتشار گازهای گلخانه‌ای بالاتر از یک حد معین مشمول جریمه می‌شود. گازهای گلخانه‌ای زیر حد مجاز بدون مالیات خواهد بود و همه کشتی‌های زیر ۵۰۰۰GT  -کشتی‌های ساحلی و قایق‌های کاری - معاف هستند. این چارچوب همچنین فضایی را برای اپراتورها ایجاد می‌کند تا از سوخت‌های جایگزینی که معیارهای انتشار را برآورده می‌کنند، از جمله سوخت‌های زیستی نسل اول ساخته‌شده از محصولات غذایی مانند روغن نخل و سویا استفاده کنند. اینها ارزان‌ترین سوخت‌های «سبز» موجود هستند، اما هزینه زیست‌محیطی قابل‌توجهی دارند، زیرا افزایش تولید در مقیاس بزرگ مستلزم پاکسازی بیشتر زمین است.

سهم کشتیرانی از گازهای گلخانه‌ای 
تصویب طرح مالیات بر آلایندگی کشتی‌ها می‌تواند مقدار قابل‌توجهی پول جمع کند و به تغییرات گسترده در صنعت حمل‌ونقل منجر شود. همچنین این اولین گام به سوی هدف والای مالیاتی است که محدود به یک کشور خاص نمی‌شود، بلکه در سطح جهانی مطرح است. حدود ۷۰کشور در سراسر جهان قیمت کربن را چه از طریق مالیات و چه مکانیسم‌های تجاری تعیین کرده‌اند. بسیاری از فعالان و اقتصاددانان استدلال کرده‌اند که تعیین قیمت کربن و تصویب مالیات بر آلایندگی کشتی‌ها، برای مقابله با تهدید جمعی تغییرات آب‌وهوایی بسیار مهم است، زیرا می‌تواند هم از آلودگی جلوگیری و هم اقتصاد پاک‌تر و انعطاف‌پذیرتری را تامین کند.
کشتیرانی تقریباً سه‌درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی را تشکیل می‌دهد که کمی بیشتر از هوانوردی است. مالیات بر آلایندگی کشتی‌ها (انتشار کربن) به احتمال زیاد ده‌ها میلیارد دلار درآمد در سال برای سیاست‌های آب‌وهوایی تامین می‌کند. کشورهای توسعه‌یافته ۹میلیارد دلار به صندوق آب‌وهوای سبز، برنامه‌ سازمان ملل که برای کمک به کشورهای در حال توسعه به منظور مقابله با تغییرات آب‌وهوایی است، اهدا کرده‌اند. با وجود این، گروه‌های فعال تاکید کرده‌اند این مبلغ بسیار کمتر از منابعی است که باید تامین شود. هنوز کارهای زیادی برای انجام‌دادن وجود دارد، اما حرکت رو به جلو ممکن است آسان‌تر از مذاکرات جهانی آب‌وهوا باشد که نیاز به حمایت یکپارچه دارد. در سازمان بین‌المللی دریانوردی  (IMO) عمدتاً تصمیم‌‌گیری برعهده کشورهای عضو
 است.

 

منبع: اقتصاد سرآمد