بوق خبر - سندروم پاهای بی قرار که به آن بیماری ویلیس-اکبوم (Willis-Ekbom) نیز گفته میشود، میتواند از هر سنی شروع شود و به طور کلی با افزایش سن، بدتر هم میشود. این بیماری میتواند خواب را مختل کند و باعث اختلال در فعالیتهای روزمره شود.
مراحل ساده مراقبت از خود و تغییر سبک زندگی ممکن است به تسکین علائم کمک کند. همچنین، مصرف دارو به بهبود بسیاری از افراد مبتلا به RLS کمک میکند.
علامت اصلی این عارضه همان تمایل به حرکت دادن پاها است. ویژگیهای مشترک این سندروم شامل موارد زیر است:
احساساتی که پس از استراحت شروع میشوند. این احساس معمولاً پس از دراز کشیدن یا نشستن برای مدت طولانی مانند نشستن در اتومبیل، هواپیما یا سالن سینما آغاز میشود.
تسکین با حرکت. احساس سندروم پای بی قرار با حرکت کاهش مییابد، مانند کشش، تکان دادن پاها، گام زدن یا راه رفتن.
بدتر شدن علائم در شب. علائم به طور عمده در شب رخ میدهد.
تکان خوردن پا در شب. سندروم پای بی قرار ممکن است با وضعیت شایع دیگری به نام حرکت دورهای اندام در خواب همراه باشد، که باعث میشود پاهایتان احتمالاً در طول شب و هنگام خواب دچار لرزش و لگد شوند.
افراد به طور معمول علائم سندروم پاهای بی قرار را احساس غیرطبیعی و ناخوشایند در کل پا مچ پای خود توصیف میکنند. این عوارض معمولاً در دو طرف بدن اتفاق میافتند. با این که کمتر معمول است، اما این احساسات ممکن است روی بازوها نیز تأثیر گذارند.
احساساتی که به طور کلی در اندام داخلی اتفاق میافتد تا روی پوست، به شرح زیر است:
خزیدن
پرش
کشیدگی
ضربان
درد
خارش
برق گرفتگی
گاهی اوقات توضیح احساسات دشوار است. افراد مبتلا به سندروم پای بی قرار معمولاً این بیماری را گرفتگی عضله یا بی حسی توصیف نمیکنند. با این حال، آنها از تمایل مداوم خود به حرکت دادن پاهایشان صحبت میکنند.
شدت نوسان و تکرار علائم بسیار رایج است. بعضی اوقات، علائم برای مدتی از بین میروند و گاهی دوباره برمی گردند.
برخی از افراد مبتلا به سندروم پای بی قرار هرگز به دنبال مراقبتهای پزشکی نیستند، زیرا نگران هستند که مشکل آنها جدی گرفته نشوند.
اما سندروم پای بی قرار میتواند در خواب شما اختلال ایجاد کند، باعث خوابآلودگی روزانه شود و کیفیت زندگی شما را تحت تأثیر قرار دهد. اگر فکر میکنید سندروم پای بی قرار دارید با پزشک خود صحبت کنید.
اغلب علت مشخصی برای سندروم پای بی قرار وجود ندارد. محققان گمان میکنند که این شرایط ممکن است ناشی از عدم تعادل شیمیایی دوپامین مغز باشد که پیامهایی را برای کنترل حرکت عضلات ارسال میکند.
گاهی اوقات سندروم پای بی قرار در خانوادهها به ارث میرسد؛ به خصوص اگر این بیماری قبل از ۴۰ سالگی شروع شود. محققان مکانهایی را در کروموزومها شناسایی کرده اند که ژنهای سندروم پای بی قرار در آنها وجود دارد.
بارداری یا تغییرات هورمونی ممکن است به طور موقت علائم و نشانههای سندروم پای بی قرار را بدتر کند. برخی از زنان برای اولین بار در دوران بارداری به ویژه در سه ماهه آخر بارداری خود به سندروم پاهای بی قرار مبتلا میشوند. با این حال، علائم معمولاً پس از زایمان از بین میروند.
سندروم پاهای بی قرار میتواند در هر سنی، حتی در دوران کودکی، ایجاد شود. این اختلال با افزایش سن بیشتر دیده میشود و در زنان بیشتر از مردان است.
سندروم پاهای بی قرار معمولاً مربوط به یک مشکل جدی پزشکی نیست. با این حال، گاهی اوقات با شرایط دیگری همراه است، مانند:
نوروپاتی محیطی. این آسیب به اعصاب دست و پاهای شما گاهی به دلیل بیماریهای مزمن مانند دیابت و اعتیاد به الکل است.
کمبود آهن. حتی اگر کم خونی هم نداشته باشید، کمبود آهن میتواند باعث بروز این بیماری یا بدتر شدن علائم آن شود. اگر سابقه خونریزی معده یا روده دارید، دورههای قاعدگی سنگین را تجربه میکنید یا به طور مکرر خون اهدا میکنید، ممکن است دچار کمبود آهن شوید.
نارسایی کلیه. اگر نارسایی کلیه داشته باشید، ممکن است کمبود آهنی که غالباً با کم خونی است داشته باشید. وقتی کلیهها به درستی کار نکنند، ذخیره آهن در خون شما کاهش مییابد. این عامل و سایر تغییرات در شیمی بدن ممکن است باعث یا بدتر شدن سندروم پای بی قرار شود.
ضایعات نخاع. ضایعات نخاع در نتیجه آسیب یا جراحت با بروز سندروم پاهای بی قرار مرتبط است. داشتن بی حسی نخاعی، مانند انسداد نخاع، نیز خطر ابتلا به سندروم پای بی قرار را افزایش میدهد.
اگرچه سندروم پاهای بی قرار منجر به بیماری و عوارض جدی نمیشود، اما علائم میتوانند از سخت، آزار دهنده تا ناتوانی کامل باشند. بسیاری از افراد مبتلا به سندروم پاهای بی قرار خوابیدن یا در خواب ماندن را دشوار میدانند.
اگر سندروم پاهای بی قرار شدید شود، باعث اختلال در کیفیت زندگی شده و میتواند منجر به افسردگی شود. بی خوابی ممکن است منجر به احساس خوابآلودگی بیش از حد در روز شود، اما سندروم پاهای بی قرار ممکن است در چرت زدن هم تداخل ایجاد کند.