به گزارش اقتصاددریایی، جنگ، این واژه تلخ و سنگین، زخمی بر جان هر ملت و زخمه‌ای بر روان هر مردمی است که آن را از سر گذرانده‌اند. هیچ خاکی از جنگ بی آسیب بیرون نیامده و هیچ مردمی از آن، به رفاه و آسایش نرسیده‌اند. من به‌عنوان یک کارآفرین و عاشق این خاک و ملت، می‌دانم که جنگ، قبل از آنکه خاک و سنگ‌ها را ببلعد، جان‌ها و معیشت‌ها را می‌سوزاند.
تاریخ کهن این سرزمین آکنده از مقاومت و ایستادگی در برابر هر متجاوز و طمع‌کار بوده است؛ مردمان ایران هر بار که متجاوزی پای بر خاکشان نهاد، ایستادند و دفاع کردند. اما همان مقاومت نیز، سال‌ها اقتصاد و معیشت را به سوی ویرانی و فقر کشاند و با خون دل، خانه را دوباره ساختند.
امروز آن‌هایی که به هر بهانه‌ای تبلیغ جنگ و بذر آشوب می‌کارند، و به جنگ و تجزیه دل‌خوش کرده‌اند، باید بدانند که برای هیچ کشوری جنگ به معنای راه‌حل نیست، بلکه نابودی سازوکارهای زندگی و ویرانی اقتصاد و معیشت است.
آنان که در رویاهای خود در این مسیر قدم می‌گذارند، نمی‌بینند که جنگ با اقتصاد یک ملت چه می‌کند. هر درگیری، بودجه‌های آموزش، بهداشت، صنعت و کشاورزی را به لوله‌های توپ و تانک تبدیل می‌کند و چیزی به‌جز فقر و تهیدستی برای نسل‌های آینده به‌جا نمی‌گذارد.
فراموش نکنیم که منابع مالی محدود، وقتی در آتش جنگ سوخت می‌شود، توسعه و رفاه را به خاک می‌سپارد و سرنوشت مردم را در زنجیره‌ای از بیکاری، تورم و فروپاشی اقتصادی گرفتار می‌کند.این سرزمین از سال‌های دور، شاهد انواع حملات بیگانه بوده و مردم ایران، هر بار با ایستادگی، آزادی خود را حفظ کرده‌اند.
اما برای بازسازی هر باری که زمین سوخت و معیشت ویران شد، سال‌ها وقت، سرمایه و همت مردمان نیاز بود تا شاید اندکی از خسارات را جبران کنند.
نباید بگذاریم این زخم دوباره بر تن ایران بنشیند. آنان که در هوای تجزیه و جنگ، برای دستاوردهای زودگذر، بذر آشوب می‌پراکنند، بدانند که این مردم، که هویتی چندهزارساله دارند، با هزاران سال فرهنگ و تمدن کنار هم زیسته و یکپارچه مانده‌اند.
هر تلاشی برای تجزیه این خاک، خیانتی است به ریشه‌ها و تاریخی است که در آن جانفشانی‌ها شده، خون‌ها ریخته و مهرها به هم پیوند خورده است.جنگ و تجزیه، مرهمی برای هیچ زخمی نیستند؛ آنها زخمی تازه‌اند که اقتصاد و آرامش را در هم می‌شکنند، صنایع و کسب‌وکارها را نابود و به جای رونق، بیکاری و فقر به بار می‌آورند. پیروزی واقعی در صلح است، در سازندگی است؛ آنجاست که مردمان یک ملت، شانه‌به‌شانه هم، برای آینده‌ای بهتر تلاش می‌کنند، نه آنکه در ویرانه‌های به جا مانده از جنگ به بقا بپردازند.
ایران، این خانه مشترک، به همت و همبستگی ما نیاز دارد، نه به آشوب و جنگ. بیایید به‌جای دمیدن در آتش ویرانی، دست در دست هم برای آبادانی این خاک تلاش کنیم، برای آینده‌ای که در آن فرزندان ما با افتخار، در رفاه و آسایش زیست کنند و دیگر سخنی از جنگ و جدایی به میان نیاید.
نیازمندی‌ها
عناوین روزنامههای امروز
