بوق خبر - در شرایطی که در بسیاری از نقاط جهان مردم در حال خارج شدن از قرنطینه هستند، کارشناسان میگویند که رسیدگی به سلامت روانی باید در صدر اولویتهای ما قرار داشته باشد. تنها در ایالات متحده، رواج نشانههای افسردگی نسبت به دوران پیش از شروع کرونا سه برابر شده است.
برخی از گروههای پرخطر مانند کادر درمان و کسانی که کمتر از ۳۰ سال سن دارند، در خطر بیشتری نسبت به دیگران در زمینه ابتلا به افسردگی و اضطراب قرار دارند.
تمرین ورزشی مداوم- مانند شنا کردن، دویدن، یوگا، تمرینات تناسب اندام و حتی تای چی- همچنان یکی از ابزارهای قدرتمند برای بهبود مزاج و خلق و خو و به طور کلی سلامت روانی افراد است.
بر اساس تحقیقی که در سال ۲۰۱۶ صورت گرفته، تمرینات ورزشی در درمان افسردگی تاثیری برابر با مصرف داروهای ضد افسردگی و شرکت در جلسات روان درمانی داشته است.
در حالی که بخشی از این تاثیر نتیجه ترشح ماده اندورفین در بدن است، تمرین ورزشی میتواند تغییرات ساختاری مهمی را نیز در مغز سبب شود، به ویژه در ساختار بخش پیشین مغز که هیپوکامپوس نام دارد. همراه با بخش دیگری از مغز که آمیگدال نام دارد، هیپوکامپوس به شدت در شکل گیری خاطرات و کنترل احساسات دخالت دارد.
با گذشت زمان و تمرینات منظم هوازی- مانند دویدن و شنا کردن- التهاب کاهش یافته و رشد اعصاب در هیپوکامپوس افزایش مییابد در حالی که تاثیرات مثبتی روی اخلاق و حافظه دارد. در نقطه مقابل، کاهش حجم هیپوکامپوس با رشد ناهنجاری خلقی مانند افسردگی و بیماری دوقطبی شخصیتی همراه بوده است.
سلامت روانی تنها چیزی نیست که در نتیجه شیوع کرونا تحت تاثیر قرار گرفته است: بدن ما نیز به اندازه خود تحت تاثیر منفی شیوع کرونا و قرنطینه ناشی از آن قرار گرفته است. برای مثال، در ایالات متحده، هر شهروند در دوران قرنطینه به طور متوسط با ۷ پوند افزایش وزن مواجه شده است.
دانیل لیبرمن استفاده بیولوژی تکاملی انسان در دانشگاه هاروارد در این باره میگوید: «تاثیر کووید بر سلامت دراز مدت نگران کننده است. فهمیدن اینکه تا چه اندازه این افزایش وزن در اثر رژیم غذایی، تمرینات ورزشی یا استرس بوده دشوار است، اما کاهش فعالیت فیزیکی به خوبی مستند شده به وضوح یکی از این دلایل است».
همانند دیگر روشهای تمرین هوازی، شنا کردن نیز روشی بسیار عالی برای تقویت عضلات و سوزاندن چربی است. اما شنا کردن یک مزیت افزوده نیز دارد: شناگران به طور معمول هفت برابر انرژی بیشتری در مقایسه با دویدن برای پیمودن مسافتی یکسان مصرف میکنند.
این موضوع بدین دلیل است که انسان ضرورتاً به عنوان شناگران خبره تکامل نیافته است. سریعترین شناگران به سرعت ۴.۵ مایل در ساعت میرسند، سرعتی که اکثر افراد از راه رفتن سریع تا دویدن آرام به آن میرسند. در حالی که این بخش از ورزش شنا برای افراد تازه کار خسته کننده است، وقتی پای کاهش وزن به میان میآید، این موضوع نقطه قوت شنا در مقایسه با دیگر ورزشهای هوازی است.
جنبههای دیگری از شنا کردن وجود دارد که آن را به شکل خاص ورزشهای هوازی با مزایای منحصربفرد برای سلامت تبدیل میسازد. برای مثال، در هنگام شنا، بدن ما تقریباً به طور کامل در حالت افقی قرار دارد که بازگشت خون از سیستم سیاهرگی به قلب را افزایش میدهد. این جنبه متمایز شنا کردن با یک مزیت قلبی عروقی نیز همراه است.
برای مثال، حداکثر ضربانهای قلب در هنگام شنا کردن و در مقایسه با دویدن حدود ۱۰ تا ۱۵ ضربان کمتر است و این موضوع مدت زمان ریلکس بودن قلب و پر شدن آن از خون را افزایش میدهد. در نتیجه، حجم پمپاژ قلب یا مقدار خونی که توسط قلب در هر ضربان پمپاژ میشود در هنگام شنا کردن حدود ۳۰ تا ۶۰ درصد افزایش مییابد.
شنا کردن همچنین از دیگر انواع ورزشهای هوازی متفاوت است، زیرا بر تنفس کنترل شده تمرکز دارد. با گذشت زمان، این موضوع میتواند به افزایش در ظرفیت دائم ریه و بهبود کارکرد کلی ریه منجر شود.